Yeni yılın ilk yazısında caz müziğe, hırsa ve tutkuya doyacağınız bir filmle sizlerleyim, bu ayki filmimiz: Whiplash. 

Herkesin tutkulu olduğu ve derinden bağlandığı birtakım şeyler vardır. Ana kahramanımız Andrew için bu şey müzik ve ‘en iyi’ olma tutkusu..

Açılış sahnesiyle beraber izlenmesi kolay olmayacak bir filme başladığınızı anlıyorsunuz. Damien Chazelle, adeta izlemeyi yarıda bırakacak olanlar şimdiden bıraksın der gibi bir girişle selamlıyor bizleri. Ve aslında bizden de tıpkı Andrew gibi hedefe varmak için sıkı sıkıya bir mücadeleye girmemizi istiyor. 

Andrew hızlı tempodaki çalışmasını yaparken okulun en sert hocalarından Terence Fletcher‘ın dikkkatini çekiyor ve film Fletcher’ın Andrew’u okulun en iyilerinin olduğu gruba almasıyla başlıyor. Andrew,bu gruba giren en genç kişi olmasıyla ve Fletcher’ın özel olarak üstüne gitmesiyle de herkesin dikkatlerini çekiyor. 

Terence Flethcer olabildiğine sert ve acımasız bir karakter. Kendisinin karakter analizini ekranda göründüğü ilk anda yapmak mümkün. Hatta o kadar acımasız ki filmin ilerleyen dakikalarında Andrew’un hayatı pahasına didindiği zamanlarda bile burnundan kıl aldırmadan sertliğini korumaya devam ettiğini görüyoruz.

Film ilerledikçe ikili arasındaki bu şey normal olmaktan çok uzakta psikolojik bir çatışmaya dönüyor ve biz izleyenler de bu gerilimi doruklarımızda hissediyoruz. Andrew çok zorlu aşamalardan sonra baş baterist seçildiği gösterisine yetişmeye çalışırken tüm aksilikler onu buluyor ve en sonunda da bir trafik kazası geçiriyor. Filmin tam buralarında Andrew’un asla pes etmemesi ve kelimenin tam anlamıyla iki eli kanda bir şekilde de olsa gösteriye yetişmeye çalışması gerilimi iyice artırıyor. 

Kaza yaptığı arabayı öylece yolun ortasında bırakıp bagetleriyle salona son anda giriş yapan Andrew kimseyi dinlemeden baterisini çalmaya başlıyor. Filmin en başında davuluna damlattığı terler yerini kana bırakırken Miles Teller (Andrew) oyunculuğunu kanıtlıyor ve siz de Andrew’la beraber acı çekip, şarkıyı tamamlayabilsin diye heyecandan belki de koltuk tepelerine çıkıyorsunuz. 

Film bu sahneden sonra sarpa sarıyor da diyebiliriz. Andrew gruptan atılıyor ve Fletcher’a saldırıyor. Daha sonra Fletcher’a psikolojik şiddet davası açılıyor. Öğretme yöntemleri başına daha öncelerde de dert açmış olan Fletcher yine de “Zafere giden yolda her şey mübahtır.” sözleriyle yaptıklarının ‘yapılması gerekenler’ olduğunu savunuyor.  

Bu olaydan sonra Andrew okuldan ayrılıyor ve hayatı bir boşluğa düşerken ikilinin yolları yeniden kesişiyor ve o mükemmel final sahnesi ortaya çıkıyor. Damien Chazelle’in imzası olmaya başlayan hızlı pan hareketleriyle aynı anda hem Andrew’ın hem de Fletcher’ın tüm duygularını saniyesinde hissediyoruz. Damien Chazelle bir filmi yönetmeyi de enstrüman çalma işine dönüştürebildiği için ritim ve görüntünün mükemmel uyumuyla beraber bittikten dakikalar sonrasında bile etkisinden çıkılamayacak bir film oluyor Whiplash.